ప్రతి రోజూ ఉదయం లేస్తూనే మనం చేసే తొలి పని ఏమిటో తెలుసా? – ఒక ఉద్విగ్నత. అది “ఇవాళ ఏం జరుగుతుందో?” అనే ఆందోళనగా ఉంటుంది. ఉద్యోగం, వ్యాపారం, కుటుంబ బాధ్యతలు, ఆరోగ్యం, పిల్లల భవిష్యత్తు – ఇవన్నీ ఒక దారిలో పోతున్నాయా? అనే ప్రశ్న మనసులో తిరుగుతూ ఉంటుంది. కానీ, ఈ ప్రయాణంలో మనం ఏ దశలోనైనా ఒక ప్రశ్నను మరిచి పోతాం –
“నన్నెవడు సృష్టించాడు? నాకు ఈ జీవితం ఎందుకు?”
మనిషి పాత్ర ఏదిశగా పయనిస్తోంది?
మనిషి భగవంతుడి అత్యద్భుత సృష్టి. కానీ ఈరోజు మనిషి సృష్టికి భిన్నంగా, ఓ వినాశన మార్గంలో పయనిస్తున్నాడనే విషయం బాధాకరం. భగవంతుడు మనిషికి చిత్తశుద్ధి, వివేకం, కరుణ, జ్ఞానం వంటి గుణాలను ప్రసాదించాడు. కానీ ఈ నేటి ఆధునికత లోపల, ఆ గుణాల్ని మనిషి మర్చిపోయాడు.
ఆత్మార్ధం కన్నా ఆస్తిమార్ధం
ఈ రోజుల్లో ఒక మనిషి మరొకరిని ప్రేమించడానికి కంటే, పైకి చూపించడానికి ఎక్కువ శ్రమిస్తున్నాడు. ఒక మనిషి మరొకరితో మమకారం పెంచుకునే సమయంలో కంటే, వాట్సాప్ స్టేటస్ మార్చే సమయం ఎక్కువ ఖర్చవుతున్నది. దీన్ని బట్టి మనిషి పాత్ర భౌతికత వైపు, వినాశన వైపు పయనిస్తున్నట్లు స్పష్టమవుతుంది.
ఒకప్పుడు రామాయణ, మహాభారతాలు మనిషికి ధర్మాన్ని నేర్పే పాఠాలు అయ్యాయి. ఇప్పుడు, వాటిని కేవలం సీరియల్‌గా చూస్తూ… తమ జీవితాల్లో అన్వయించుకోవడాన్ని విస్మరించాడు. మనిషి తన ‘దైవత్వాన్ని’ మరిచి, ‘దేహబలాన్ని’ అభివృద్ధి చేస్తున్నాడు.
భగవంతునిపై అపారమైన భక్తి ఉండాలంటే ఎలాంటి కష్టాలు పడాలి?
ఒక చిన్న కథ వినండి –
ఒకసారి ఓ భక్తుడు ఎంతో గొప్పగా భగవంతుడిని సేవించాడు. ప్రతి రోజూ నిద్ర లేచిన వెంటనే స్నానం చేసి, పూజ చేసి, అన్నదానం చేసేవాడు. కానీ జీవితంలో ఒక్కసారి పెద్ద నష్టం ఎదురైంది. అతడు దానివల్ల తీవ్ర నిరాశకు గురయ్యాడు.
భగవంతుడిని ప్రశ్నించాడు:
“నిన్ను భక్తితో సేవించాను… మరీ నాకు ఈ విధమైన కష్టం ఎందుకు?”
అప్పుడు భగవంతుడు అతనికి స్వప్నంలో ప్రత్యక్షమై ఇలా అన్నాడు:
“నా నిజమైన భక్తి నన్ను కష్టకాలంలో మరువకుండా ప్రేమించే వారిది. శ్రద్ధ వున్నప్పుడు కాదు, శోకంలో ఉన్నప్పుడు నన్ను ఆశ్రయించేవాడే నిజమైన భక్తుడు.”
ఇది మనం అర్థం చేసుకోవాల్సిన గొప్ప పాఠం. భగవంతునిపై అపారమైన భక్తి సాధించాలంటే,
మనం అహంకారాన్ని విడిచిపెట్టాలి,
భయాన్ని జయించాలి,
బాహ్య ప్రపంచాన్ని తాత్కాలికంగా విడిచి, అంతర్యామిని దర్శించగలగాలి.
ఈ ప్రయాణం సులువు కాదు. భక్తి అనేది ఓ పదును పెట్టిన ఖడ్గం వలె ఉంటుంది. అది ఆత్మను శుద్ధి చేస్తుంది, పతనాన్ని మానిపిస్తుంది.
కష్టం, దుఃఖం, నష్టం సంభవించినపుడే మాత్రమే భగవంతుడిని తలుచుకుంటామా?
వాస్తవానికి, అది నిజం.
మనిషి సుఖంలో ఉన్నప్పుడు దేవుణ్ని మరచిపోతాడు. కానీ ఒక బాధ వచ్చినపుడు – తొందరగా దేవాలయాన్ని చేరుతాడు. ఎందుకంటే, దుఃఖంలో మాత్రమే మనం నిజమైన ఆత్మవిశ్లేషణ చేస్తాము.
ఇది ఓ నిజజీవిత ఉదాహరణ:
హైదరాబాదులో ఓ పెద్ద కార్పొరేట్ కంపెనీలో పనిచేసే వాణిజ్య అధికారి – సంతోష్. మంచి జీతం, మంచి కార్, మంచి కుటుంబం. కానీ ఒకరోజు రోడ్డుప్రమాదంలో అతను రెండు కాళ్ళను కోల్పోయాడు.
ప్రధమంగా అతను దేవుణ్ని నిందించాడు. కానీ ఆస్పత్రిలో ఉండగానే ఓ వృద్ధుడు రోజూ గీతా పారాయణం చేస్తూ ఉండేవాడు. రోజూ ఆ మాటలు వినడం వల్ల – అతనిలో భగవంతుడిని గుర్తించే శక్తి పుట్టింది.
ప్రస్తుతం సంతోష్ తన జీవితాన్ని పూర్తి భక్తితో గడుపుతున్నాడు. తన పరిచయ వలయంలో ఉన్న అనేక మందికి ఆధ్యాత్మికతను బోధిస్తున్నాడు.
అర్థం ఏమిటంటే?
“దుఃఖం దేవుని తలచుకునే దారి. భగవంతుడు మనల్ని శాశ్వతంగా దూరం చేయడు. కానీ… మన మనసు దేవునివైపు రావాలంటే కష్టాన్ని మార్గంగా చేస్తాడు.”
భగవంతుడు మనిషిని తెలివైన జీవిగా ఎందుకు సృష్టించాడు?
మనిషికి బుద్ధి ఇవ్వడం వెనుక భగవంతుడి అద్భుతమైన దృక్పథం ఉంది. జంతువులు శరీరంతో బతుకుతాయి. కానీ మనిషికి:
బుద్ధి ఉంది (సంచలనాలపై నియంత్రణ),
మనస్సు ఉంది (సంకల్ప నిశ్చయాలు చేయటానికి),
ఆత్మవిశ్వాసం ఉంది (తాను భగవంతునితో కలిసి ఉన్నాడన్న భావన).
భగవంతుడు మనిషిని “లోకక్షేమార్ధం” సృష్టించాడు. తనతో సంబంధాన్ని గుర్తు చేసుకుంటూ ధర్మమార్గంలో నడిచేలా సృష్టించాడు.
ఒక చిన్న దృష్టాంతం:
రాముడు, కృష్ణుడు, బుద్ధుడు, శంకరుడు, రామకృష్ణ పరమహంస – వీరందరూ సాధారణ మనుషులే! కానీ వాళ్ల తెలివితేటల వల్ల వాళ్లు తన స్వరూపాన్ని గుర్తించగలిగారు. అదే భగవంతుని ఉద్దేశ్యం – మనిషిలో భగవంతత్వాన్ని చిగురించడమే.
చివరగా – మనిషి పాత్ర ఏదీ?
భగవంతుడు మనిషికి ఇచ్చిన అసలైన పాత్ర:
బాధల్లో ఆశాజనకంగా నిలబడటం,
ఇతరులకు సహాయం చేయటం,
పరమాత్మను గుర్తించడంలో ప్రయాణం చేయటం,
ప్రపంచానికి శాంతిని అందించటం.
ప్రతి క్షణం దేవునితో సంబంధాన్ని గుర్తుచేసుకుంటూ బ్రతికితే –
మనిషి పాత్ర విజయవంతమవుతుంది.
మనం మనల్ని అడగాల్సిన మూడు ప్రశ్నలు:
నా జీవితంలో భగవంతుని స్థానం ఎంతవరకు ఉంది?
నేను కష్టాల్లో దేవుణ్ని తలుచుకుంటున్నానా, లేక సుఖాల్లో మరచిపోతున్నానా?
నా తెలివిని భగవంతునికి సేవచేయడంలో వినియోగిస్తున్నానా?
ఈ ప్రశ్నలకు నిజాయితీగా సమాధానం ఇచ్చుకున్నప్పుడు…
మన జీవిత ప్రయాణం భగవంతుని దిశగా తిరుగుతుంది.
