అడవి గుండెల్లో ఒంటరిగా జీవిస్తున్న ఒక పులి ఉంది. ఎన్నాళ్లో అడవిలో రాజులా విరాజిల్లిన ఈ పులి వయస్సు పైబడడంతో ఇప్పుడు బలహీనంగా మారింది. దాని గోర్లు పదును కోల్పోయాయి, పళ్లు వేటాడే శక్తిని కోల్పోయాయి. ప్రతిరోజూ ఆహారం కోసం తిరగడం కష్టమైపోయింది. ఆకలితో అలమటిస్తూ నదీతీరానికెళ్లిన పులికి అక్కడ ఒక బంగారపు గాజు మెరుస్తూ కనిపించింది. దానిని తీసుకుని ఆలోచనలో పడింది—ఈ గాజును ఎవరైనా ఆశపడుతారు, ఆ సమయంలో తాను ఆహారం సంపాదించగలదని భావించింది.
అప్పుడే ఎదురుగా ఒక చెట్టు కింద కూర్చున్న మనిషి కనిపించాడు. అతన్ని చూసిన పులికి నోరూరింది. కాని తన బలహీనత తెలుసు—దగ్గరకు వెళితే మనిషి పారిపోతాడు. అందుకే దూరం నుంచే “ఈ బంగారపు గాజు నీకివ్వాలా?” అని మృదువుగా పిలిచింది. పులి మాట వినగానే మనిషి భయంతో వెనక్కి తగ్గాడు. “నీ దగ్గరకు వస్తే నువ్వు నన్ను తినేస్తావు” అన్నాడు.
అప్పుడు పులి తన వృద్ధాప్యాన్ని చూపిస్తూ, “నేను ఎంత ముసలిదాన్నయ్యాను చూడు, నీలాంటి బలమైన యువకుడిని ఎలా తినగలను?” అని నమ్మబలికింది. గాజు ఆశతో మనిషి లోభానికి లోనై పులి దగ్గరకు వచ్చాడు. క్షణంలోనే అసలు తత్వం బయటపడింది—పులి దూకి అతన్ని చంపి తినేసింది.
ఈ కథ మనకు చెప్పే సందేశం ఏమిటంటే: దురాశ మనిషిని అంధుడిని చేస్తుంది; ఆ లోభం చివరికి దుఃఖానికే దారి తీస్తుంది.
