ఇది మనుషుల జీవితానికి అద్దం పట్టేలా ఉండే కథ. అడవిలోని ఆ పెద్ద వృక్షం ఒక కుటుంబంలా ఉండేది. ఆ చెట్టుపై గూళ్లు కట్టుకున్న పక్షులు పరస్పర సహకారంతో, ఆనందంగా జీవించేవి. చెట్టు నీడలో అవి తమ చిన్న ప్రపంచాన్ని నిర్మించుకున్నాయి. అది వాటి శ్రమకు ఫలితం.
ఒక రోజు భారీ వర్షం కురిసినప్పుడు, వానలో తడిసి వణుకుతున్న కోతులను చూసి పక్షులు తమ తెలివిని గొప్పగా భావించాయి. ఇతరుల కష్టాన్ని చూసి జాలి చూపాల్సిన చోట, అవమానంతో మాట్లాడాయి. తమకు ఉన్న సౌకర్యం వల్ల వచ్చిన అహంకారం వాటి మాటల్లో కనిపించింది.
అయితే కోతుల కోపం క్షణాల్లో విధ్వంసంగా మారింది. మాటల వల్ల కలిగిన గాయానికి ప్రతిగా అవి చెట్టును, గూళ్లను నాశనం చేశాయి. ఒక్క క్షణంలో పక్షుల శ్రమ, ఆశలు, భద్రత అన్నీ కూలిపోయాయి. పిల్లల ఏడుపు, పగిలిన గుడ్లు ఆ వృక్షాన్ని విషాదంతో నింపాయి.
అప్పుడు పక్షులకు తమ తప్పు అర్థమైంది. మనకు సంబంధం లేని విషయాల్లో జోక్యం చేసుకోవడం, ఇతరులను అవమానించడం ఎంత ప్రమాదకరమో తెలిసింది. ఈ కథ మనుషులకు చెప్పే బోధ ఏమిటంటే—ఇతరుల బలహీనతను ఎగతాళి చేయకూడదు. మాటలు కూడా ఆయుధాలే. వినయం, మౌనం, సహానుభూతి ఉంటేనే జీవితం శాంతిమయంగా ఉంటుంది.
